Artık  sıradanlaşan ve sessizce yitip giden hayatları her gün  televizyonlarda görmekteyiz. Kim  bu  kadınlar? Neden yitip giden hayatları görmüyoruz? Daha doğrusu  ellerimizi düşüncelerimizi bağlayıp oturuyoruz. Kendi  kardeşimize  eşimize yapılsa ne  yaparız  sorusunu  artık geçiyoruz…gördüğümüz halde bir şeyler yapamıyoruz.

Kadının en  doğal hakkı olan yaşamayı  bile elinden alarak   kadınları  yaşama küstürüyoruz her geçen gün ..Kaldı ki sadece şiddet  değil taciz ediliyor. Bu sadece cinsel manada bir taciz değil ;sözlü, elle, gözle de bir tacizdir. Peki ne yapıyoruz ? Her zaman tepki koyan  bulmak zordur. Bir kadın sokakta darp edilir;  aile  deriz kimi zaman karışmamak en iyisi gibi gelir.  Aile denen kurum sorunları içinde usulünce çözen bir yerdir eğer o dışarı da göz önünde şiddet ile çözülmeye çalışıyorsa orada  müdahale etmek gerekir. Münevver’den  Leyla’ya  neden hiç bir şey değişmedi? Değiştirmeye fırsat mı bulamadık? Yoksa zihinlerde yeni leylalara yer mi açacağız. Hiç mi duymadık seslerini , yardım çığlıklarını, çocukların yalvarmalarını…Biz gerektiği yerde gereken müdahaleyi yapmadığımız için oluyor  bütün bunlar.

Bir kadın sadece şiddet , taciz, cinayet ile gündeme gelmemeli. Bir kadın hayata olan mücadelesi ile onca olanaksızlıklara rağmen bu ülke için mehmetcik yetiştirmesi ile çocuklarını  zorluklara rağmen millete yararlı bir evlat yetiştirmesi ile gündeme gelmeli. Kadın, kadın olduğu için sıradanlaşan bir cinayet manşeti  değildir. Bu zamanda herkes sıradan bir olay gibi baktığı  kadına yönelik olaylar da konuşmak serbest  , yorum yapmak , ölçüp biçmek serbest amma velakin  olması gerektiği yerde susar, duymaz, görmez , bilmezler … 
Bir kadın ister sevgiliniz , kızınız, sınıf arkadaşınız, nişanlınız ,anneniz olsun kimse onlara sınırsız garanti belgesi olan bir alış veriş ürününe sahipmiş gibi davranamaz davranmamalıdır. Kim olursa olsun birinde  susarsa gün gelir birileri de onlarda susar görmemezlikten gelir 
Habibe Ödemiş